Immer und immer widder

24.9.2013, 10:01 Uhr
Immer und immer widder

© Hippel

Vorbemerkung:

Zwei Witwen, die sich von ihren zahlreichen Friedhofsbesuchen her kennen, treffen am Ausgang der Endhaltestelle Waldfriedhof aufeinander. Eine Szene aus meinen „Witwendramen“.

1. WITWE: fast hysterisch. Griiß Gott! Iich will Innern blouß anns soong, bevuur Sie wos soong: Sie derfn allers soong. Obber kein Wort über Ihrn Moo. Iich will nix vo Ihrm Moo hörn! Nix, nix, nix. Nix vo Ihrm Moo. Hamms mi?

2. WITWE: Louns mi doch erscht ämal „Griiß Gott“ soong. Odder derfi des aa ned?

1.WITWE: Sie derfn allers. Allers, wos Sie wolln.

2. WITWE: Griiß Gott!

1. WITWE: Allers, blouß nix von Ihrm Moo...

2. WITWE: Des houi ja aa gohr ned vor.

1. WITWE: Wos dann?

2. WITWE: Ja, wos? Wenni des etz nu wissert, über wos i mit Innern plaudern wollt. Iich waaßs einfach nimmer.

1. WITWE Sie wissn nimmer, über wos Sie mit mir plaudern wolltn, weil Sie wohrscheinli widder ämall vo Ihrm Moo oofanger wolltn.

2. WITWE: Des ist gohr ned wohr.

1. WITWE: Na, na.

2. WITWE: Iich wollt über ganz wos anders mit Innern plaudern. Iich waaß zwor nimmer, wos des wohr, über des i mi mit Innern unterhaltn wollt, obber des licht mer aff der Zunger.

1. WITWE: Sie wissn nimmer, wos Sie soong wolltn?

2. WITWE: Im Moment ned, naa.

1. WITWE: Des glaubi Innern ned, dass Sie aff amall nimmer wissn, wos soong wolltn. Iich kann mer scho denkn, wos Sie soong wollen.

2. WITWE: Iich mou ja nix soong.

1.WITWE: Sie derfn obber!

2. WITWE: Wäi großzüchich vo Innern, dass mer des erlaubm!

1.WITWE: Dräihers mer bitte ned es Wort im Mund rum. Sie derfn allers soong.

2.WITWE: Wäi schäi vo Innern!

1. WITWE: Allers, wos Sie wolln. Blouß nix vo Ihrm Moo.

2. WITWE: Schäi, dassi überhapt nu mein Mund aufmachn derf!

1. WITWE: Sinds etz bitte ned beleidicht! Soongs mer läiber
frisch vo der Leber wech, wos soong wolltn.

2. WITWE sucht nach Worten: Mein Gott, des is doch... der springende Punkt!

1.WITWE: Iich verstäih ned recht. Der springende Punkt? Wos wollnsn mit Ihrm springenden Punkt?

2. WITWE: Sie werrn doch ned glaum, dassi etz nu waaß, wos i vorhin soong wollt! Des is der springende Punkt!

1. WITWE: Ned scho widder! Sie machn mi nu ganz fixerferti mit Ihrm springenden...

2. WITWE unterbricht: Vorhin is mer nu aff der Zunger gleeng, wos i soong wollt, vorhin; und etz is es wech, vollkommen wech.

1.WITWE: Bsinner sersi halt numall.

2. WITWE: Dou brauchi mi etz gohr ned lang bsinner. Wäi Sie zu mir gsacht hamm, dassi allers soong derf, blouß nix vo meim Moo, is mer des, wos i Innern soong wollt, vollkommen entfalln.

1. WITWE: Entfalln?

2. WITWE: Vollkommen. Allers wech.

1.WITWE: Obber suwos kann doch ned einfach mir-nix dir-nix verschwindn?

2. WITWE: Es is obber so.

1. WITWE: Denkens halt numall scharf nouch.

2. WITWE: Wos machi denn die ganz Zeit? Obber schuld senn Sie! Sie hamm mi ganz rausbracht. Wenn Sie ned von meim Moo oogfanger hättn...

1. WITWE redet sich in Rage: Etz bin’s iich widder! Iich fang ned vo Ihrm Moo oo. Sie fanger doch immer jedes Mall, zu jeder passenden und unpassenden Gelechenheit, vo Ihrm Moo oo. Und desweeng houi mer erlaubt, Innern zu soong, dass Sie ned scho widder vo ihrm Moo oofanger solln.

2.WITWE: Iich wollt ja aa gohr ned vo ihm oofanger. Des houi gohr ned vorghabt.

1.WITWE: Su kummer mer ned weiter: Sie fanger doch immer vo ihm oo. Immer und immer widder.

Lange Pause.

2. WITWE: Wenni ner wissert, wos i soong wollt. Pause. Fanger mer halt numall vo vorn oo. Wos gibts denn Neis bei Innern? Vielleicht fällt mer ja dann widder ein, wos i soong wollt, wenn Sie mir soong, wos für Neiichkeitn dass bei Innern gibt.

1. WITWE geht nicht darauf ein: Sie wolltn mir vo Ihrm Moo derzähln! Gehm Sie’s ruhich zou.

2. WITWE: Iich waaß blouß anns, und des derfns mer glaum: Iich hou etz grood bamm bestn Willn ned vorghabt, Innern wos vo meim Moo zu derzähln – su wohr iich dou stäih! Pause. Obber es hätt ja vielleicht saa könner, dass im Lauf vo unserer Unterhaltung irchendwann ämall die Red aff mein verstorbner Moo kummer wär...

1. WITWE: Säings, iich hous doch gwißt. Iich hous doch gwisst, obber dou werd hait nix draus. Iich möchert kein Wort über ihn hörn...

2. WITWE: Wos hammsn eingli gecher mein Moo? Sie hamm nern ja gohr ned kennt. Pause. Sie senn wuhl neidisch aff ihn, weil iich im Geengsatz zu Innern enn gouten Moo ghabt hou?

1. WITWE: Iich hab Sie gwarnt. Mit Innern red iich kein Wort mehr!

Die 1. Witwe verlässt wutentbrannt die Szene.

2. WITWE schreit ihr nach: Warum gängersn dann überhapt zu imm affn Friedhof?


 

Keine Kommentare